Değişiyoruz çünkü, değişen her şeyle birlikte,
farkına varmasak ve değişimin rüzgârını yüzümüzde
açıkça hissetmesek de, yavaş yavaş değişiyoruz. Ne o söylemeye
cesaret edebiliyor bu gerçeği, ne de ben... Değişimin
dile getirilemeyecek kadar nazik oluşuysa, büsbütün korkutuyor
beni; telaşlanıyorum kimi zaman, ne yapacağımı bilemiyor
ve yüzümü yastıklara gömüp derin uykulara dalıyorum.
Kaçış uykularına. Uyuduğum sürece yaşam duracak ve
yürüyen ne varsa benim uyanmamı bekleyecekmiş gibi geliyor
çünkü bana. Uçan kuşlar donacak, güneş bulunduğu
noktaya çivilenip kalacak, sesler katılaşacak ve ışıklar, ampullerden
sarkıp sarkıp kalacakmış gibi... Oysa, her şey bir
akıntıya kapılmış sürükleniyor; dallar, taşlar, yıldızlar, bulutlar,
hatta ölüler bile. Hiçbir şey hiçbir şeyi beklemiyor.
Bütün bekleyişler bir yanılsama aslında, hem de gerçekliği
kavranamayacak kadar büyük bir yanılsama; çünkü bekliyor
görünen ne varsa, bekleyişinin içinde yavaş yavaş yürüyor;
gizleniyor kimi zaman, daralıyor, dağılıyor ve biçimden
biçime girip kendi özündeki sonsuzluğa doğru akıyor... Bir
akışın ya da gidişin önüne engeller yığmak, olsa olsa tadım
değiştiriyor onun, rengini bulandırıyor bir süre, ya da soluklanıp
daha da güçlenmesine yol açıyor; ısıracaksa dişlerini,
tırmalayacaksa tırnaklarım anımsamasına.